Grote zus, dat is vaak een gebruikelijke titel. Gezin met twee kinderen, het eerste kind, je oudste dochter. Grote zus, jij grote zus Siënna, jij bent zoveel meer. Ook de titel “Brusjes” krijg je mee,  broertje of zusje van. Maar ook jij Siënna, jij bent zoveel meer.

Jij bent zo veel meer, jij Siënna onze eerste dochter. Een dezer dagen word je alweer 18 jaar. Terugkijkend naar de dag van de zwangerschapstest tot aan de dag van vandaag. Gezonde dochter kwam ter wereld, ook weer genoemd in zoals de volksmond het vertaalt Hollands welvaren. De eerste jaren gingen zorgeloos voorbij, alle 24 uren in de dag waren voor jou, we genoten elke seconde van jou. Heerlijk zorgeloos kind, open de wereld in. Er kwam een dag dat we je mochten vertellen dat je “grote zus” zou worden. De titel grote zus was geboren, maar jij bent zo veel meer.

Er kwam een dag dat ik voor controle naar het ziekenhuis moest tijdens de zwangerschap, het gebruikelijke dachten we. Het liep anders dan we dachten. Mama moest blijven en mocht voorlopig niet naar huis. Het bleek dat Angèlina toen in mijn buik niet meer groeide. Het moment dat jij als klein meisje aan de hand de ziekenhuiskamer uitliep, al huilende. Het beeld en het gevoel is nooit weggegaan. Het beeld blijft me bij toen ik weer de operatiekamer werd in gereden na de keizersnede van Angèlina, een inwendige bloeding was nadien een gevolg. Een beeld op mijn netvlies, mijn kleine meisje aan de hand van papa. Niet goed beseffende wat er met mama gebeurde. Ik nu soms niet besefte wat er met mij is gebeurd.

Want kleine grote zus, op dat moment verdiende jij zoveel meer. Zes weken opname van mama in het ziekenhuis, je werd grote zus en ook zij was er nog niet. Een periode van mama niet thuis, papa balanceren met werk en bezoek en er zijn voor jou. Ik heb je eerste zwemles gemist, pijn in mijn hart maar zo dankbaar voor wie er voor ons was om jouw leven door te laten gaan. Jij verdiende zoveel meer.

Toen Angèlina op de leeftijd van 13 maand was vond jij haar in haar bedje, in een insult. We wisten niet hoelang ze hier al in gelegen heeft. Vanaf die dag heeft ons leven van een jong gezin met twee prachtige kinderen een andere omslag gekregen. Op dat moment niet bewust welke wending het nog zou gaan krijgen. We hebben een moment gepakt om jou als klein meisje destijds te kunnen prijzen als Held bij een evenement. Jij werd het podium opgeroepen, jij was de held van ons gezin. Weet nog dat je zei, “mama, helden komen toch altijd op televisie?” Jij hebt je kleine zusje gezien, en jij deed zoveel meer!

Als gezin hebben we stormen doorstaan, welke jij hebt meegevaren. Betrokken zijn vonden we belangrijk, maar ook op de momenten beschermen wanneer het nodig was. In het ziekenhuis werd je altijd betrokken, je werd door de verpleging benoemd als pleister- of sokkenzuster. We sliepen samen waar nodig was, in de kamer op een bed of wachtende op een stoel. Foto's herinneren me aan het gevoel dat ik had als ik je zag slapen, wachtende op je zusje die werd klaar gemaakt voor de ambulance vanuit IC Hardenberg naar bijvoorbeeld Nijmegen. Er gebeurde zoveel waardoor jij in de schaduw stond, maar jij verdient zoveel meer.

Als zorgouder moesten en moeten we bemiddelen in tijd. Nu 18 jaar verder denk ik vaak terug, soms met een schuldgevoel. Heb ik of hebben wij het goed gedaan. Alles gedaan en gegeven wat in dat moment in onze macht lag. Ook terugkijkend in de tijd het gevoel dat ik veel gemist heb, niet opgeslagen heb door alles wat er om ons heen gebeurde.

Nu dan bijna 18 jaar, nog twee dagen. Wanneer ik nu naar je kijk zie ik een mooie jonge vrouw. Je weet waar je staat. Zelfstandig en snel volwassen geworden. Ook eigenlijk best een dubbel gevoel. Zelfstandig worden, dat was door de situatie waarin je onbewust gedrukt werd. Een weg waarin je zelf ook vaak je weg moest vinden om ook te blijven staan.

Voor nu en in de toekomst wens ik je dat je in je eigen licht mag gaan staan en blijven schijnen. Niet aan de zijkant staat maar nu je eigen hoofdrol speelt in je eigen toekomst. Want jij verdient zoveel meer!!

Liefs, Je zo trotse Mama!