Ik wilde een hoekkast de deur uit doen. Maar ik moest eerst de spullen er nog uithalen. Twee manden vol met documenten en brieven rondom de begrafenis van Jade stonden daar onaangeroerd in. Het meest raakte mij een vragenlijst, deze had ik zelf opgesteld. Allerlei vragen voor Jade omtrent wensen, ideeën en ga maar door. Met daarachter haar antwoorden in mijn geschreven handschrift. Ik weet nog goed dat ze heel open en vrij overal antwoord op gaf. Ze wist goed wat ze wilde. Op dat moment voelde het goed, weet ik nog, samen al die vragen doorlopen. Zo kon ik tenminste nog van alles voor haar doen en regelen, maar wel volgens haar plan.

En nu deed het zoveel pijn, de aanblik van die vragenlijst. Nooit kan ik meer iets aan haar vragen en Jades antwoorden blijven uit. Wat een verschil ook. Een onbeantwoorde vragenlijst met Jade in levende lijve dichtbij mij – een beantwoorde vragenlijst van Jade met Jade in mijn hart en in mijn herinneringen.

Hoe zou het zijn
Samen konden we ons toen ook niet voorstellen dat ze er straks echt niet meer zou zijn. Hoe zou het voor haar zijn, om dood te gaan. En om daarna naar papa te gaan. Ze vroeg zich af of ze Jeroen echt wel weer zou zien. Ik denk dat ze het antwoord wel wist. En hoe zou het voor Floor en mij zijn, zonder Jade??? We hadden werkelijk geen idee. We praatten en fantaseerden er wel over, maar hadden er nog 0,0 beeld bij. Nu wel.

Intens verdrietig zat ik daar op de grond. De antwoorden van Jade raakten mij enorm. Ook de prachtige woorden die gezegd waren door dierbaren tijdens het afscheid raakten mij nog meer dan op die dag zelf. Ik kon ze nu teruglezen en op mij in laten werken. In de mand zat ook nog een zakje met ruwe Jadestenen. Deze had ik achtergehouden voor bij het graf van Jade. Ook een dubbele serie DVD’s die GvH voor ons had samengesteld met beelden van het afscheid. Ongelooflijk waardevol.

Film
Een dag later keek ik met Floor bij toeval de film: Misa en de wolven. De moeder van Misa is overleden, haar vader gaat met zijn nieuwe vriendin op vakantie. Misa mag mee, maar ze wil dit absoluut niet en besluit naar haar oma in het noorden van Zweden te gaan. Zij woont daar in een vervallen hutje zonder tv. Misa redt twee wolvenpups uit de handen van jagers. De thema’s zijn; verder gaan met leven na het overlijden van een geliefde. En de overledenen blijven altijd deel uitmaken van je leven.

RegenboogFloor en ik identificeerden ons beiden met personages van deze prachtige film. Tranen liepen over onze wangen. Na de film liep Floor even de keuken in. Ze zei: Mama, kom eens kijken wat mooi!!!!!! De meest felgekleurde regenboog die we ooit hadden gezien scheen op het witte gedeelte van Jades piano. Jade verraste ons…alweer!!!! Iedere keer verrast zij ons d.m.v. licht, meestal speelt ze met een bepaalde lamp. Deze heeft inmiddels een naam gekregen; de Jadelamp. Vaak als een van ons verdrietig is, of wij samen. Jeroen verrast ons regelmatig met muziek, ook dan weten we zeker dat hij het is. Door het kleine aquarium, deze stond sinds de dag ervoor op de bartafel ipv in de hoekkast, scheen de zon nog even naar binnen. En zo verscheen de felle regenboog op de piano! En om het nog leuker te maken, de enige overlevende vis die er nog vrolijk in rondzwemt is Kanu. Een van de bijnamen van Jeroen. Bij ons in  Groenlo heeft zowat iedere Grollenaar een bijnaam. Dus tja… Jade en Jeroen zorgden samen voor een heldere regenboog om ons op te vrolijken en om te laten zien dat er een prachtige brug is van leven naar dood en van dood naar leven.

Nog meer Jade
En wie appte mij een paar dagen later?! Jades kinderarts, Saskia, die een wezenlijke rol in het leven van Jade heeft gespeeld. Absoluut een van de hoofdrollen. Ze kwam met de vraag of ik naar het afscheid van Gerard wilde komen, hij zou namelijk met pensioen gaan. Hij was de allerbelangrijkste verpleegkundige van Jade, ook Gerard had een meer dan goede en sterke band met haar. Samen waren zij erbij, bij ons thuis, op vrijdag 15 juli toen Jade vol vertrouwen en rustig met haar knuffel naar Jeroen ging.Saskia spreek en zie ik nog regelmatig. Ik heb haar allang uitgebreid bedankt voor alles. Bij Gerard lag dat anders, dit is niet uit te leggen. Nu kon ik ook hem eindelijk bedanken en de hemel in prijzen. Het werd ook op prijs gesteld dat ik mijn woorden ging voordragen tijdens zijn afscheid. Uiteraard mochten foto’s, van Jade in het ziekenhuis, niet ontbreken tussen alle lovende woorden in.En daar ging ik weer… De levende beelden, waar ik naar op zoek was, raakten mij enorm… Wat een gemis van mijn bloedeigen kind. Weer niet uit te leggen. En het besef dat je wel gewoon vrij makkelijk verder leeft, doet echt wel pijn hoor. Het verder leven is fijn, maar voelt soms zo tegenstrijdig.

Dat uurtje afscheid nemen van Gerard heeft mij zo ontzettend veel goed gedaan!!!!!! Hij en zijn gasten (familie, artsen, verpleegkundigen) konden uit de mond van een tevreden moeder horen hoe belangrijk Gerard voor ons was. In alle opzichten!!!! Goede zorg op plek 1, maar op een goede 2de  en 3de plek humor en lol maken met Jade in het ziekenhuis en op de 4de plek: hij had oog voor ons hele gezin! Deze waardevolle persoon heb ik puur vanuit mijn hart in dat simpele uurtje duidelijk kunnen maken waar het om gaat in het leven van een ziek kind. Hij blij, ik nog blijer.

En weer door…Twee weken veel gehuild om Jade en ook Jeroen, ze waren dichtbij ons. Ze troostten ons door te stralen. Nu kunnen Floor en ik er weer tegen. Verder leven met ons heerlijke leven.

In toeval geloof ik allang niet meer.