Hoe trots kan je zijn als ouder, als moeder wanneer je oudste dochter slaagt voor het examen van het voortgezet onderwijs. Dit gevoel mocht ik onlangs ervaren, en ik moet je zeggen dat is met geen pen te beschrijven. Überhaupt voor elke ouder ben je zo trots wanneer je kind voor het examen slaagt. Maar mijn gevoel nu wanneer ik terug kijk naar de afgelopen jaren.
Wat er allemaal samen op ons netvlies staat met het ziek zijn van de jongste. En waar je dan als oudere zus, toen nog maar net aan vier jaar je plekje en je aandacht moet zien te krijgen en je eigen angst en verdriet moet zien te verwerken. Ook al doe je als ouder zo je best.

Tijdens mijn zwangerschap begon de stress als trotse grote zus al, mama werd opgenomen. Want kleine zus groeide niet meer in mama's buik. Een opname van zes weken. Voor jou als grote zus ook niet makkelijk. Een netwerk om je heen om je kind zo gewoon mogelijk te laten functioneren thuis, op school, de eerste zwemles zonder mama. Ik kan me het moment zo nog voor de geest halen, na de controle in het ziekenhuis. Siënna met papa naar huis, allebei zwaaien en huilen en door de gang en ze zien verdwijnen door de deuren. Allebei niet wetende hoe dit zou eindigen. Dit moment roept bij mij nog steeds zo veel gevoel op.

Alle momenten van het ziek zijn van je zusje, je was zoveel mogelijk bij ons. Die momenten deelden we samen met ons allen als gezin, ook beschermden we je voor de momenten wat te heftig zou zijn. De aandacht verdelen zo goed en zo kwaad als het kan. Ook altijd door het verplegend personeel werd je er bij betrokken, je was dan pleisterzuster of sokkenzuster.
Als brusje van, moet je je maar staande zien te houden. Onbewust gaat er veel aandacht naar de zieke, als ouder maar ook van de buitenwereld. Maar laten we nooit de brusjes vergeten, de broertjes of zusjes van. Hun belevingswereld is als ouder zelf nog lastig in te schatten.
Siënna heeft zich hierdoor snel ontwikkeld als ook een zelfstandige zorgzame zus en jonge vrouw.

Tijdens het laatste jaar van de basisschool kwam er wederom een heftige opname van Angèlina. Vier insulten van meer dan vier uur en een hersenontsteking. Je had net de toetsen gedaan,je toekomstige school was bekeken. Vier weken in Nijmegen samen en wederom niet weten hoe het zou gaan. Jij was betrokken bij veel momenten, of je zocht je rust maar we waren in elk geval samen.

Nu alweer vier jaar verder, en het voorgezet afgerond met een volwaardig diploma. Rapporten met goede cijfers, ondanks ook de corona periode waarin de jeugd behoorlijke klappen heeft moeten incasseren op het gebied van onderwijs en sociale contacten. Jij was zelfstandig aan het werk, wat waren we trots op je. Maar mijn hart huilde door te zien in welke omstandigheden je je nu weer staande moest houden.

In zelfstandigheid ben je zo gegroeid, weten wie je bent en wat je wilt zijn. Op zoek gaan naar een leuke bijbaan en waar je nu met plezier werkt. De examens ging je met goede moed tegemoet, met een normale dosis gezonde spanning en met opluchting weer thuis komen. De dag van de uitslag van het examen, was denk ik wel het langste uurtje wat  je kon ervaren. Tussen 13 en 14 uur zou men gebeld kunnen worden wanneer men gezakt zou zijn. De laatste minuten werden afgeteld tot de seconde af!
Geslaagd!!
Tranen van blijdschap en zelf zo trots zijn, in één keer gewoon geslaagd. Als moeder, ook zo veel blijdschap en tranen. Een gevoel, zo bijzonder, zo trots! Wederom met geen pen te beschrijven.

Ik gun haar zo alle geluk van de wereld, als ouder kun je je kind nooit overal voor behoeden maar dit is toch wel de kers op de taart waar ze zelf zo hard voor geknokt heeft. Het examen cadeau moest wat speciaals zijn, daarom besloten we Siënna de vrije keus daarin te geven. Het werd een tatoeage, de woorden.....Stand By Me. Speciale woorden voor jou met een knipoog naar je geliefde en gemiste Oma. Als ouder zetten wij daar natuurlijk super trots onze handtekening voor.

Straks naar het MBO een mooie opleiding tegemoet, ook daar hebben we alle vertrouwen in. Een mooie baan vinden waarin jij jouw krachten kan toevoegen aan wie het nodig heeft. Als moeder kan ik alleen maar trots zijn.

Het leven zit helaas soms vol met diepe dalen, maar wanneer je weer boven aan de berg komt staan daar de mooiste bloemen. Klaar voor jou om geplukt te worden!

Lieve Siënna, Ik hou van je!