Deze woorden schieten door mijn hoofd aan het eind van de avond, net voor het slapen gaan. Kwetsbaar opstellen, zucht, hoelang zal ik dit nog doen? Durf ik dat nog te doen, kwetsbaar opstellen omdat je te vaak moet strijden voor je doel. En dat doel is altijd het beste voor hebben voor je kinderen. Men vraagt wel eens, voelt het als strijden? Ja dat klopt, niets lijkt vanzelf te gaan. Stel je eens wat minder “strijdbaar” op! Nee, was het maar zo gemakkelijk, dit is niet wat we willen maar waar vele situaties naar vragen helaas.

Ik ben een mens wat zich graag uit, me in mijn hoofd laat kijken door bijvoorbeeld het weg te schrijven in een blog. Ik durf me ook te uiten wanneer het mijn kinderen betreft, hun lief en leed en zorg. Wanneer je een kind hebt met zorg, en wanneer je daarvan best afhankelijk bent van instanties. Je gesprekken moet voeren wat al enorm veel mentale energie kost, soms de pieken en de dalen en de angsten weer naar boven komen. En ja, daar is het moment, mijn kwetsbaarheid komt naar voren in een gesprek. Er wordt wel eens gezegd dat je met je kwetsbaarheid tot elkaar kan komen, tot een oplossing voor hulp of wat anders.

Zoals ik al aangaf met een kind met zorg ben je afhankelijk van de aangeboden zorg, begeleiding of therapie of straks een schoolkeuze. Je laat mensen binnen in je hart, met een wakend oog naar de hulp voor je kinderen. Echter we zitten op dit moment op veel vlakken met wijzigingen binnen de zorg. Een overdracht die niet vlekkeloos kan gaan, waar je als ouder  weer achteraan moet. En weer een nieuw pad in moet slaan. 

Kwetsbaar opstellen, een dankbaar gegeven waar ik nooit moeite mee had. Echter, moet ik dan nu toch een muur optrekken, mijn kanonnen op scherp stellen en vuren wanneer het moet? Nee toch! Op dit moment zijn er bij ons binnen verschillende hulpvragen wijzigingen, nou geloof me, dat geeft stress. Veranderingen net aan het einde van het vorige schooljaar en die verder gaan na de start van dit schooljaar. Overdrachten die niet vlekkeloos gaan. Nieuwe mensen in beeld en jij je verhaal weer mag doen. Hoe noem je dat ook alweer? Uithuilen en opnieuw beginnen. Nu hebben we de afgelopen jaren helaas aardig wat ervaring opgedaan, maar eerlijk. Wanneer je denkt weer net boven aan die heuvel te staan, lijk je mentaal even weer naar beneden te keilen. Ik merk dat ik de laatste tijd een andere scherpe blik op zaken begin te krijgen, mijn eigen visie nog meer ga vormen omtrent de zorg voor mijn kinderen. 

De onderschatte plek waar je staat als zorgouder. Wanneer je gesprekken voert met diverse professionals die dat dan ook te kennen geven dat zij dat zijn. Wel professional zijn betekent zeer zeker niet dat de opgedane kennis uit het boek komt. Maar ook zeker nog mooier handelen vanuit het hart en met een visie daarop mee handelen. En onderschat nooit de waarde van zorgouders, want juist samen kunnen mooie oplossingen ontstaan.

Uithuilen en opnieuw beginnen hoeft zeer zeker niet negatief te zijn, ja het kost altijd weer veel mentale energie. Maar aan de andere kant kan het ook weer mooie nieuwe dingen tot stand brengen. En dat gegeven houd ik me dan ook altijd voor ogen.

Wel merk ik dat binnen het huidige systeem dingen echt anders zouden kunnen, de paden die zijn aangelegd door de mensheid zijn wat star om buiten te lopen. Elk mens is uniek en niemand kan hetzelfde maatpak aan, dit geldt voor elk vlak. Als zorgouders hebben we mooie mensen om ons heen die op veel vlakken met ons meegroeien. Wanneer je weer een nieuw pad moet bewandelen merk je ineens weer dat er nog veel groei mag ontstaan binnen organisaties die nieuw op je pad komen. 

Voor nu banen wij onze paden in het oerwoud van het huidige systeem. Ondanks dat word ik gezien als een strijdende ouder, geloof me dat is niet hoe ik gezien zou willen worden. En eerlijk, die woorden raken me weleens. Hoe zou het toch zijn om niet te strijden? Ach weet je, daar sta ik eigenlijk niet eens meer bij stil. Onze kinderen zijn ons een dankbaar gegeven.
Mama zijn is niet voor even, dat doe je heel je leven!