“Ik hoop dat ze het redt om naar school te gaan” 
Dat waren mijn woorden ruim 8 jaar terug tijdens een interview voor VKS.
Woorden die qua betekenis een dubbele inhoud hebben. Voor iemand die dit zou lezen zou dit niet direct opmerkelijk zijn. Echter, als ouder van een kind met een stofwisselingsziekte is elke dag die goed gaat een dankbaar geschenk. Met het redden om naar school te gaan bedoel ik, dat ze gewoon een dag of een schoolmoment vol kan houden.

De eerste kennismaking met een lagere school was vanzelfsprekend dezelfde school als waar grote zus Siënna destijds op zat. Die gedachte was er, we willen immers, zoals we er nu ook nog instaan, alles zo “gewoon mogelijk” invullen. Als dat kan. Maar na gesprekken met school leek het niet de perfecte plek, een grote school met veel groepen en waarschijnlijk niet genoeg zicht op een leerling met een bijzonder plaatje.
Praktisch begreep ik het wel, maar eerlijk, het voelde zo dubbel.

Toen ging ze naar een Speciaal Basisonderwijsschool bij ons, op steenworp afstand.
Daar de eerste gesprekken gevoerd en algauw was ons gevoel helder, onze vragen beantwoord en werden we met open armen ontvangen. Angèlina voelde zich als een vis in het water op school. Zijn in wie je bent, groeien in wie jij bent. Zien en gezien worden. Daar dan ook gestart in groep één, gewoon als een heerlijke kleuter. School stond open voor de nodige instructies in geval van, en wij waren altijd oproepbaar.

In 2018 kreeg Angèlina een behoorlijke zware opname voor haar kiezen, vier insulten van meer dan vier uur en een hersenontsteking. Dit heeft tot op de dag van vandaag sporen nagelaten in hoe ze nu functioneert. Ook in deze heftige periode stond school ons bij, bezoek van juffen in het ziekenhuis en thuis. Aangepast schoolprogramma tijdens het revalidatietraject, mama als begeleider. Samen gingen we er met z'n allen ervoor.
Een begeleider heeft Angèlina altijd nodig gehad, later werd het een ambulant begeleider en in groep 8 de klassenassistent.

Al ruim op tijd is het aan de orde om als ouder na te gaan denken over de schoolkeuze voor het voorgezet onderwijs, dit kwam al eens ter sprake in groep 7. Natuurlijk waren onze gedachtes al vele malen op de loop gegaan hierover, kijkend om je heen qua schoolaanbod en gedachtes over waar ze dan zal staan en functioneren. Ook via de VKS heb ik de vraag uitgezet hoe andere zorgouders met deze keus omgaan. Er kwam een mooi online Zoomgesprek, dit gaf mooie stof tot nadenken.
Maar uiteindelijk kies je wat passend is voor je eigen kind, voor je eigen beleving, maar nog belangrijker voor haar eigen beleving. Waar wil ze zelf naartoe?Vanwege haar belastbaarheid was de wens een school in de buurt. Samen gingen we scholen bezoeken, bij ons in de buurt, maar ook scholen verder weg, die voor haar welzijn passend zijn.

Overal werden we met open armen ontvangen, we hadden leuke gesprekken en hebben onze eigen gedachten erover laten gaan en daarin vooral kijkend hoe Angèlina er zelf in stond. Voor haar was het al gauw duidelijk welke school het zou gaan worden. Daar staan wij als ouders hoe dan ook achter. Een prachtig passend voortgezet onderwijs in Zwolle.
De keus was gemaakt, en toen gingen we kijken hoe we de dagen gaan invullen qua schooluren en vervoer.

Angèlina heeft nu het eerste gedeelte van haar eerste schooljaar erop zitten. De dagen zijn zo hard gegaan afgelopen jaar, echt bizar. Ik weet nog de eerste schooldag; aan het eind van de dag vertelde ze hoe ze werd omarmd in de klas. Er was begrip en hulp op een manier waarbij zij zich niet anders hoefde te voelen. Meedoen en niet meer aan de zijlijn staan, uitgenodigd worden voor de klassegroepsapp. Het voelde voor haar zo fijn, maar toch enigszins verward, want hè, dit kende ze niet op deze manier.

Mijn moederhart is dankbaar dat ze haar draai heeft gevonden op school, het vraagt behoorlijk wat van haar belastbaarheid. Maar we zorgen ervoor dat het in balans blijft. Maar eerlijk, het voelt voor mij toch zo dubbel in de huidige tijd waarin wij als mensheid met elkaar omgaan.
We willen niet anders zijn, ons anders voelen en toch gebeurt het.
We willen niet in hokjes gestopt worden en toch gebeurt het.
We willen omarmd worden door de gehele maatschappij en niet anders gevonden worden, en toch gebeurt het.
Voor nu is het belangrijkste dat de omgeving waarin ze mag gaan bloeien, haar voedbare aarde is en zij haar wortels uitzet voor de toekomst.