Tijd voor een nieuwe blog.

Wanneer het tijd is om te gaan zitten om te schrijven dwalen van tevoren al kernwoorden door mijn hoofd. Dan is het een kwestie van zitten en wegschrijven. Kernwoorden die meteen heel sterk voor mij waren zijn Oma...en eigenlijk grootouders. Het woord Oma is niet alleen een woord, maar geeft invulling aan een belangrijk persoon in het leven van ieder kind.

De behoefte hebben om hierover te schrijven is omdat Angèlina's en Siënna's Oma onlangs plotseling is overleden. Dan krijg je als ouder ineens te maken met een ongrijpbaar verdriet bij je kinderen. Een verdriet zo diep waar je eigenlijk niet goed weet hoe je dit moet troosten. Een verdriet dat we nog nooit zo snel hadden verwacht. Voor de kinderen is het een gemis wat ze nu moeten gaan ervaren. Maar het leven is ongrijpbaar, dat weten we inmiddels.

Oma, of eigenlijk Oma Mary. Trotse Oma van haar kleinkinderen, samen met natuurlijk Opa Jan.

Het is mooi om te zien hoe kinderen op een natuurlijke manier openstaan voor de liefde van hun Grootouders. Een ieder die zijn of haar liefde op zijn manier toont en dat vormt de band naar elk kind.Maar dan zo ineens was Oma er niet meer. Tranen, onmacht, pijn en verdriet.

Afscheid nemen van Oma en helpen om er vorm aan te geven zodat ze dit afscheid en verdriet kunnen uiten. Dit deden ze door haar kist te versieren met de mooiste kunstwerken. Handen die op dat moment liefde laten vloeien naar de stift waardoor er een kunstwerk te voorschijn kwam, wat symbool stond voor Oma. In allebei de meiden heb ik ondanks het verdriet ook een intense kracht gezien in hoe ze hier mee omgingen. Ondanks je pijn als ouder ben je ook trots op je kinderen voor deze kracht.

Op deze manier wil ik graag Oma nog een podium geven.De dag van de uitvaart is ook een vorm van liefde tonen en afscheid nemen. Maar echt afscheid nemen doe je nooit, ze zal altijd blijven voortleven in ieders hart. De bloedlijn stroomt door de aderen van mijn kinderen. Oma is en was zo belangrijk voor haar kleinkinderen.

Ze was een trotse lezer van de blogs die ik schreef. Hoe trots ze ook altijd was op de kinderen, ze was natuurlijk ook bang voor de toekomst en voor wat ons allen te wachten zou kunnen staan.

Alle afgelopen ziekenhuisopnames, verborgen verdriet en angst van een grootouder wat zeker niet onderschat moet worden. Maar net als bij de kinderen, school bij Oma ook een intense kracht bij onmacht en verdriet.

Ik herinner me tijdens de laatste opname van Angèlina een situatie waarin dat zo sterk naar voren kwam. Angèlina werd met de ambulance van Hardenberg naar Nijmegen vervoerd. Wij, papa, Siënna er met de auto er achter aan. In eerste instantie gingen we op weg naar Groningen. En ondertussen hadden we Opa en Oma ingelicht. Er kwam maar een gedachte bij Oma Mary op en dat was ik wil naar mijn kleinkinderen! Dus hup in de auto er naar toe vanuit Noord Holland.

Naar Groningen gaan was het eerste plan, maar vanwege de griepgolf lagen in heel Nederland de IC's vol. Dus door naar Nijmegen. Een immense rit, omdat ze zelf ook nog herstellende was van een pittige ziekenhuisopname. We zeiden nog van Ma, denk om je zelf dit is te zwaar! Maar nee, Opa volgde de sterke wens van Oma op en reed vanuit Noord-Holland, bovenlangs naar Nijmegen.

Als ik aan dat moment terug denk schiet ik ter plekke vol. Hoe mooi, hoe dubbel, zoveel kracht en liefde. Niets hield haar tegen!

We gaan nu samen een tijd tegemoet van gemis en herinnering ophalen en Oma door laten leven in onze harten.

Oma,
We zullen je missen!
Dankbaar dat je de Oma van onze meiden mocht zijn!

“Kaarsen kunnen mooi branden,

soms strak en onverwoestbaar.

Soms dansend in de wind.

Soms worden kaarsen uitgeblazen,

door een woeste maar stille wind.”

(Eigen tekst Miranda Smit)