blogsDe strijd met de acceptatie
Mijn naam is Laura Laella Kers (1994) en ik ben een van de vier kinderen die mijn prachtige ouders hebben. Mijn ouders zijn beide dragers van de stofwisselingsziekte MCADD. Waar mijn broer en zussen nergens last van hebben ben ik ‘de gelukkige’ die deze ziekte wel heeft. Zou ik anders willen? Denk het niet. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben en tot hoe sterk ik ben.
De struggle is weer toegeslagen
Het gevecht met de acceptatie van deze beperking
Het gevecht tussen mentaal en fysiek
Het gevecht met het engeltje en het duiveltje op je schouder
Het is vrijdagavond half 7. Terwijl Bas zijn weekend inluidt met een biertje bij zijn collega zit ik met een wijntje aan de eettafel dingetjes op de computer uit te werken, en plots begin ik te denken en rollen de tranen over mijn wangen. Na een lange en hectische werkweek had ik behoefte om het huis schoon te maken.
Schoonmaak
Kerstmuziek in de oren, de welbekende gele schoonmaakhandschoenen aan (ter protectie van mijn nagels mensen!) en de schoonmaakdoeken, begon ik de vrijdagochtend met niet al te veel energie (lang leven hormonen) aan de schoonmaak. Ondanks alles keek ik wel uit naar deze ochtend. Alles van me afschrobben en even nergens aan denken. Wat aardig gelukt is.
Het huis is van top to bottom schoon. Alle deuren, plinten en vloeren zijn schoongemaakt. Maar dat is het dan ‘ook‘. Klinkt echt belachelijk het woordje ook’. Ik heb nondeju bijna elke centimeter in het huis aangeraakt, heb me gedoucht, haren geföhnt (kost een 45 min) en ergens kan ik toch niet tevreden zijn.
Niet tevreden of niet accepteren
Maar wacht, is niet ‘tevreden‘ zijn hetzelfde als niet ‘accepteren‘? Nee, dat is het niet. In mijn ogen althans. Als je niet tevreden bent is het wel goed, maar had je er meer van verwacht. Als je het niet accepteren kan zeg je keihard nee. En wat doe ik momenteel? I’m being British. Er omheen praten, maar niet zeggen tegen mijzelf waar het op staat.
Ik MAG tevreden zijn op wat ik gepresteerd heb vandaag, ik MAG trots zijn op mijn lichaam dat het mij de hele ochtend de trappen op en af heeft laten gaan. Dat ik op mijn knieën kon om alle plinten schoon te maken, om alle vloeren te stofzuigen en te dweilen. Maar ergens is dat kleine rot deviltje dat je toch geen voldoening geeft ondanks alles wat je gedaan hebt vandaag. Wat echt belachelijk is. Voor mijn doen heb ik mega veel gedaan, maar dan begin ik te denken. Denkend aan de mensen voor wie dit geen enkel probleem is. En dan vloeien de tranen.
Ik vraag mij echt oprecht af: staan ‘gezonde‘ mensen wel eens stil bij wat ze doen op een dag, in een week? Hoeveel energie iets kost? En tuurlijk zijn er ergere ziektes en beperkingen in deze wereld. Maar nu voel ik mij rot en sta ik daarbij stil.
The acception continues.