Veel kinderen met PCH2 krijgen kort na hun geboorte problemen als gevolg van hun ziekte. De eerste verschijnselen die opvallen zijn slikproblemen en onrustig gedrag. Ook zijn zij vaak slap, vooral in de rug en de nek. De kinderen vertonen een zeer geringe ontwikkeling, zowel mentaal als motorisch. Zo ontwikkelen ze weinig tot geen controle over hun bewegingen en leren de meeste patiënten nooit zelfstandig zitten. Patiëntjes maken bijna altijd onwillekeurige schokkerige bewegingen (chorea) en vertonen meestal spasticiteit in de armen en benen. Daarnaast komen epileptische aanvallen voor. Kinderen met PCH2 maken nauwelijks contact met hun omgeving. Zij hebben een klein hoofd en op MRI-beelden is een onderontwikkeling van delen van de hersenen te zien.
Sommige kinderen komen als baby te overlijden, bijvoorbeeld als ze bij infectie een te hoge lichaamstemperatuur krijgen. Ook de kinderen die wat ouder worden, hebben een beperkte levensverwachting, mede door de complicaties die hun meervoudige beperkingen opleveren. Vroeger overleden de meeste kinderen met PCH2 door longontsteking, die het gevolg was van verslikken. Tegenwoordig hebben bijna alle kinderen met PCH2 een PEG-sonde (een slangetje in de buikwand, waardoor de voeding rechtstreeks in de maag komt) waardoor zij gevoed worden. Dit heeft de levensverwachting aanzienlijk verbeterd.