De symptomen van de ziekte kunnen van patiënt tot patiënt variëren. Ook het moment waarop de symptomen voor het eerst optreden verschilt. De meeste patiënten krijgen hun eerste symptomen in de kinderjaren, maar er zijn ook patiënten bekend die pas op volwassen leeftijd problemen krijgen.

Meestal begint de ziekte met een bewegingsstoornis (dystonie) of spasticiteit, wat door de patiënt ervaren wordt als spierstijfheid en verkrampingen. De symptomen beginnen vaak eerst in de benen en breiden zich uit naar de armen. Hoe ouder patiënten worden, hoe meer moeite ze hebben om hun bewegingen te controleren. Daarnaast zijn patiënten vaak mentaal in de war of gedesoriënteerd en merken dat hun intellectuele vaardigheden afnemen. De verschijnselen zijn in feite te vergelijken met dementie.

Door de aantasting van de aansturing van de spieren (dystonie, spasticiteit) wordt het aansturen van het lichaam moeilijk. Door de bewegingsstoornis wordt bij sommige (volwassen) patiënten in eerste instantie soms gedacht aan (een vroege vorm van) de ziekte van Parkinson. Wanneer de ziekte zich pas op latere leeftijd openbaart, denken artsen onder meer eerst aan MS, omdat de patiënten zo moe zijn.

Andere symptomen die kunnen voorkomen zijn: spraakproblemen, slikproblemen, mentale achteruitgang en stoornissen in het zicht, die kunnen leiden tot blindheid, door aantasting van de oogzenuwen of het netvlies (retinitis pigmentosa).

De ziekte is progressief, wat betekent dat de verschijnselen in de loop van de tijd verergeren. Veel patiënten overlijden binnen tien jaar na het stellen van de diagnose.