Omdat Trijnie zelf geen zus(je) had en dat altijd wel wilde, was ze dolblij voor dochter Erike toen Judith werd geboren. Trijnie: ‘Het was een goede zwangerschap, een prima bevalling. Niks wees erop dat Judith gehandicapt was. Het was een mooi meisje om te zien.’ Alles leek normaal, dus in eerste instantie maakte Trijnie zich ook niet druk over het feit dat Judith zoveel huilde en soms een onverklaarbare hoge koorts had.. Pas toen Judith een jaar werd, gingen de alarmbellen harder rinkelen. Trijnie: ‘Judith lag overdag in haar Maxi-Cosi te stralen en op een gegeven moment verwacht je dat ze wat gaat doen. Maar Judith ging niet zitten, staan of praten.’